Terugtocht naar Harwich (de boot)

De Stena Line boot in Harwich.

Zoals besproken komen ze me om 1 uur wekken, ik heb niet geweldig geslapen, want buiten de gymzaal waar ik op een mat lig, zit een kennel met honden die de hele tijd nodig moeten blaffen, wat een herrie, maar goed ik merk dat ik wel geslapen heb.
Als ik opsta en me aankleed komt net Anco de Jong binnen en begint in het Engels te praten, nou praat maar hollands zeg ik, versta ik ook wel. :-))
Hij is verbaasd en verteld dat hij de hele rit zonder slaap gedaan, en 800 km alleen gereden heeft.
Ook geeft hij aan dat een gps misschien in het vervolg wel handig is, vooral in het donker, ik vraag verbaasd,
“je hebt toch niet op de routebeschrijving de tocht gereden”, “ja zegt hij”, alsof het dagelijks werk is.
Ik ben wel ongeveer 2 tot 3 uur kwijt geraakt met zoeken en verkeerd rijden verteld hij, nou ik ben perplex, dat zou ik nou nooit doen/kunnen.
Hij gaat liggen en terstond veranderd het praten in snurken, tja en dat versta ik toch echt niet :-))

Ik ga naar de kantine waar ik eten krijg voor de rit naar Harwich.
Ik moet echt wakker worden en voel me beroerd, maar dat is vanwege het slaaptekort, het trekt na 30 min weg. Als ik bij de fiets kom, staat rechtsvoor leeg, nee he, kan ik nu net niet gebruiken.
Ventiel uitgescheurd, vlug een nieuwe band erin, hup in de fiets en op pad naar de boot.
Het is lekker rustig op de weg en ik kan redelijk doorrijden, de track is niet voorgereden merk ik, maar ingetekend, dus niet echt accuraat en dat geeft vooral in de dorpen en steden veel verwarring, omdat de wegen/afslagen zo dicht bij elkaar liggen dat je soms niet zeker weet welke de juiste is.
Ook is de track 4 jaar oud dus niet alles is nog 100% hetzelfde, maar goed, tot aan Dunmow gaat het goed, maar hier begint de ellende.

Eerst door een natuurpark met allemaal paadjes, schiet niet op. Dan door het centrum, en dan opeens een woonwijk waar ik een woonerf opgestuurd wordt, het is half 4 in de nacht, je gelooft je ogen niet, ik rijdt er eerst voorbij, maar ga dan weer terug, woonerf op, ja dit is wel volgens de track, dan in de hoek zie ik een deur met een lamp erboven, loop erheen, doe deur open, ja een fietspad, en de track gaat hierlang.
Oke, eerst de Quest door de deur, instappen en weer rijden, een paar keer een hek moeten openen, tjonge dit schiet niet op, langs een industrieterrein, met allemaal hindernissen. Nee, dit is geen doorgaande route.
Opeens rijdt ik weer op een normale weg, he, he, hoop dat het leed geleden is, maar dat blijkt een stille wens, maar niet de werkelijkheid.

Opeens een oprit en rijdt ik op een vierbaansweg, nee dit kan niet de bedoeling zijn, terug.
Ik rijd de rotonde voor de oprit nog 2 keer rond, ja ik moet die oprit hebben volgens de track.
Tja wat doe je dan, ik stop, bekijk de gps track nog een goed, inzomen, uitzomen, ik kijk of er een parallelweg naast de snelweg ligt, nee ook niet.
Ik besluit om een route te zoeken langs de snelweg waarbij ik later de route weer kan oppakken, maar dit wordt een ramp want ik kom op een groot industrieterrein terecht waar ik echt de weg kwijt raak.
Als ik probeer om terug naar de track te rijden, loopt elke weg dood die ik inrijdt.
Ondertussen is het half 5 geworden en zie dat ik nog maar 45 km gereden heb. Dus ik lig bijna 1 uur achter op schema, en dat is precies de speling die ik gerekend had voor onverwachte dingen. Ik begin dus al aardig te twijfelen of ik nog op tijd in Harwich kan komen.

Ik probeer om via een andere route naar het zuiden te rijden om de track te bereiken die we op de heenreis gereden hebben, maar ook dit lukt niet. Dan maar terug naar Londen, hopen dat ik de boot van zaterdag kan krijgen voor de terugrit, ik baal verschrikkelijk en heb al een paar schietgebedjes gedaan voor hulp, ik wil alleen maar naar huis. O Heer, HELP.

Elke keer als ik verkeerd rij, kom ik terug bij dezelfde rotonde, ik doe iets verkeerd maar zie het niet, wel zie ik elke keer een tankstation, maar die kunnen me ook niet de weg naar Harwich helemaal uitleggen.
Na 4 of 5 keer voorbij gereden te zijn, ga ik er toch maar heen, weet het ook niet meer.
Als ik binnenkom zie ik een politieagent, ineens heb ik weer hoop.
Ik leg mijn situatie uit, wat ik gedaan heb, en waar ik heen wil, en hoe laat ik er moet zijn, en dat de gps track me de snelweg opstuurt, en dat dit niet mag in Nederland.
Hij reageert met de opmerking, “Nou in Engeland is het niet verboden, maar ik zou het niet aanbevelen”.
‘Oke’, zeg ik, “maar het is wel het gunstigste tijdstip van de dag” zegt hij.

Hij wil eerst de fiets zien, tja, zegt hij “ziet er uit als een klein autootje”.
“Als je om 7 uur in Harwich wilt zijn, dan moet je opschieten”, is zijn opmerking.
Ik vraag hem om mij naar de oprit te brengen van de snelweg en zo gezegd zo gedaan, hij wijst me de oprit en ik ga de snelweg op naar Harwich. Het is stil, weinig verkeer, en ik zit vol met adrenaline.
Ik trap zo hard ik kan, en met de Quest vol met campingspul rijdt ik de hele tijd tussen de 50 en 70 km per uur. Af en toe komt er een auto, vrachtauto langs, ik houd ze goed in de gaten, of ze naar rechts gaan als ze bij me komen. en dat doen ze allemaal keurig, af en toe gaat er eentje naast me rijden met dezelfde snelheid en kijkt met verbazing naar me.

Tjonge, denk ik, met deze snelheid zou je over de snelweg LEL moeten rijden, ben je in 36 uur heen en terug. Ik zweet me te pleuris, maar ik wil niet te langzaam rijden, omdat het snelheidsverschil te groot wordt.
De weg gaat langzaam omhoog en omlaag dus dit lukt aardig.
In totaal rijdt ik een vol uur op de snelweg en weet het uur achterstand om te buigen in een half uur voorsprong. Ik verlaat met een opgelucht en dankbaar gevoel de snelweg en kom weer op de track uit die naar Harwich gaat. (Dit zal niet iedereen verstandig vinden, als ik dit verteld, schoot het door me heen)

De welverdiende lunch.

Nu kan ik wat eten en drinken, en tot rust komen, wel zijn de bulten weer terug die beklommen moeten worden maar dat vind ik nu niet erg meer. Ik moet nog 30 km, en het is half 6, dus als ik lekker doortrap ben ik zat op tijd.
Tegen half 7 ben ik in Harwich, en zie de boot liggen, God zij dank, ik heb het gehaald, tjonge wat een opluchting.
Ik zie een wachtruimte met wc en wastafel, dus eerst ff wat wassen en afspoelen, omkleden en wachten tot ik mag inchecken.

Om 8 uur ben ik op de boot en ik zoek mijn hut op en ga eerst slapen, om half 1 wordt ik gebeld voor de lunch, en daarna weer rusten en slapen, en om 4 uur is het ontschepen.
Ik sta om 5 uur buiten en Grytsje is er een half uurtje later met auto en aanhanger. Eerst een lekkere tuut en dan de Quest opladen en dan lekker terug naar Lattrop.
Tjonge wat een avontuur al met al.
Saluut.

2 gedachten over “Terugtocht naar Harwich (de boot)”

Laat een reactie achter aan Bicky Reactie annuleren